Fracture

1.

(a breaking or cracking, a break or crack, a break or crack in bone) bone fractious បំណាក់, ដំណើរបាក់ fracture of a bone ការបាក់ fracture in the party ការបែកបាក់គ្នា

2.

(វេជ្ជសាស្ត្រ) ការបាក់ឆ្អឹង

1.

(វេជ្ជសាស្ត្រ) បាក់ឆ្អឹង

2.

(TRANSITIVE) (to break or crack) fracture a bone ធ្វើអោយបាក់ fracture a union ធ្វើអោយ បែកបាក់
Example: When I fell, my arm was fractured in two places.

• ankle fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងកែងជើង
• bennett’s fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងបាតជើង
• bumper fracture
  - បាក់ឆ្អឹងផ្នែកខាងលើនៃឆ្អឹងកំភួនជើង
• collarbone fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងដងកាំបិត
• colles fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងនៃចុងខាងក្រោមរបស់ឆ្អឹងរ៉ាឌីយុសក្បែរដៃក្រៅ ដោយមានការផ្លាស់កន្លែងនៃកដៃទៅក្រៅ
• comminuted fracture
  - ឆ្អឹងខ្ទេចជាច្រើនបំណែក, ការបាក់ឆ្អឹងខ្ទេចខ្ទីបង្កឲ្យមានបំណែកច្រើន
• complicated fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងដោយមានរួមទាំងរបួសនៃជាលិកាដូចជា មុតធ្លាយសរសៃឈាម, ដាច់ឬកៀបសរសៃប្រសាទ
• compound fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងដោយមានរន្ធឬខូចខាតសាច់ដុំស្បែក បង្កឲ្យមានទំនាក់ទំនងរវាងកន្លែងបាក់ នឹងមជ្ឈដ្ឋានក្រៅ, ការបាក់ដែលស្បែកត្រូវខូចខាត ហើយមានការលៀនចេញរបស់ឆ្អឹងមកក្រៅស្បែក
• extracapsular fracture
  - ការបាក់ផ្នែកខាងលើរបស់ឆ្អឹងភ្លៅតែមិនប៉ះពាល់គម្របសន្លាក់
• flake fracture
  - ការបាក់ផ្នែកស្ដើងរបស់ឆ្អឹង
• green stick fracture
  - ប្រភេទបាក់ឆ្អឹងដែលកើតលើកុមារដែលធ្វើ ឲ្យឆ្អឹងវែងកោង
• greenstick fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងចំពោះក្មេងដែលឆ្អឹងមិនបាក់ទាំងស្រុងទេ, ការបាក់ដូចជាបាក់ដើមឫស្សី
• hairline fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងដែលមានស្នាមប្រេះស្ដើង
• hip fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងត្រគាក
• impacted fracture
  - ការបាក់ដែលផ្នែករបស់ឆ្អឹងបាក់ចូលគ្នា,ការបាក់ឆ្អឹងដោយកំលាំងបុកទង្គិចខ្លាំង, ស្រុញចូលគ្នា
• march fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងប្រអប់ជើង
• multiple fracture
  - សភាពដែលឆ្អឹងមួយត្រូវបាក់ច្រើនកន្លែង, ការបាក់ឆ្អឹងច្រើន
• open fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងចំហ (គឺឆ្អឹងបាក់ចេញមកក្រៅស្បែក)
• patellate fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងអង្គុញដែលមានរាងដូចផ្កាយ
• pathological fracture
  - ការបាក់ដោយសារឆ្អឹងមានជំងឺ
• pott’s fracture
  - ការបាក់នៃផ្នែកខាងចុងរបស់ឆ្អឹងកំភួនជើងរួម
• simple fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងដែលស្បែកត្រង់កន្លែងឆ្អឹងបាក់នៅល្អ, ការបាក់ឆ្ងឹងដែលគ្មានទំនាក់ទំនងរវាងកន្លែងបាក់និងមជ្ឈដ្ឋានក្រៅ
  - ការបាក់ឆ្អឹងដែលមិនសាំញ៉ាំ
• skull fracture
  - បែកឆ្អឹងលលាដ៍ក្បាល
• spontaneous bone fracture
  - ឆ្អឹងបាក់ឯកឯង, ការឆ្អឹងឯកឯង
• stress fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងដោយប្រើកំលាំងហួសហេតុដូចជាក្នុងកីឡាប្រភេទខ្លះ
• transverse fracture
  - ការបាក់ឆ្អឹងត្រង់តែម្ដង, បាក់ឆ្អឹងជាពីកំណាត់

1.

The act of breaking or snapping asunder; rupture; breach.

2.

The breaking of a bone.

3.

The texture of a freshly broken surface; as, a compact fracture; an even, hackly, or conchoidal fracture.

1.

(TRANSITIVE) To cause a fracture or fractures in; to break; to burst asunder; to crack; to separate the continuous parts of; as, to fracture a bone; to fracture the skull.

1.

break, burst, cleave, crack, crush, demolish, destroy, rend, rupture, separate, sever, shatter, shear, smash, split

1.

join, mend, repair, restore