Inflict



verbpast tense: inflicted ; past participle: inflicted ; present participle: inflicting ;
1.
(TRANSITIVE) ~ something (on upon somebody / something) (to lay on, to cause as by striking, to impose) ដាក់ទោស, អោយ (អោយរបស់ទ្រព្យ) / បណ្ដាលហេតុដាក់ អោយទទួលរឺរង, ពិពាហ៍, ដាក់ឱសថអោយ, ដាក់អោយ, ចម្លងអោយ (រោគ) / សម្ដែងអោយដឹង, អោយដឹង, អះអាង, ដាក់ (បង្ខំអោយកាន់) / ប្រសិទ្ធិពរអោយ, ដាក់ទោស
Example: Surin loves animals too much ever to inflict pain on one, Dara inflichs his troubles on everyone.inflict punishment ដាក់, ធ្វើ, inflict a wound ធ្វើអោយមាន របួស, ចាប់បង់ពន្ធ
2.
(បច្ចេកទេស) ដាក់ធ្វើអោយឈឺចាប់, ធ្វើអោយមានរបួស
ENGLISH MEANING
verbpast tense: inflicted ; past participle: inflicted ; present participle: inflicting ;
1.
(TRANSITIVE) To give, cause, or produce by striking, or as if by striking; to apply forcibly; to lay or impose; to send; to cause to bear, feel, or suffer; as, to inflict blows; to inflict a wound with a dagger; to inflict severe pain by ingratitude; to inflict punishment on an offender; to inflict the penalty of death on a criminal.